خرید بازی Atomic Heart PS4 پلی استیشن 4

 معرفی بازی Atomic Heart PS4

Atomic Heart یک ماجراجویی/تیرانداز اول شخص است که وقایع آن در یک جهان متناوب در اوج ظهر اتحاد جماهیر شوروی رخ می دهد. قلب اتمی در یک نسخه جایگزین از جهان است، جایی که جنگ جهانی دوم با آلمان به پایان رسید که طاعون وحشتناکی را که تقریباً جهان را نابود کرد، از بین برد. اتحاد جماهیر شوروی با روبات‌های قدرتمند مبارزه کرد و اکنون در نیمه‌آرمان‌شهری از شهرهای پرنده و خدمتکاران روبات زندگی می‌کند.

داستان بازی Atomic Heart پلی استیشن 4

در Atomic Heart بازیکنان وارد نقش P-3 می شوند، یک مامور نخبه که برای دانشمند برتر روبات جهان کار می کند. یکی از تأسیسات تحقیقاتی اتحاد جماهیر شوروی ساکت شده است. وقتی P-3 به آنجا فرستاده می شود، متوجه می شود که روبات های کارگر دیوانه شده اند و شروع به کشتن همه اطرافیان خود کرده اند. حالا او باید بفهمد که چه چیزی باعث دیوانه شدن ربات ها شده است.

طرح قلب اتمی به نوعی قابل پیش بینی است. شخصیت ها فاقد عمق هستند، و طرح کمی پیچ و تاب می خورد و از نکات واضحی که ساعت ها پیش به آن پی برده بودید می گذرد. در ساعت پایانی، به طور موثر به مجموعه‌ای از کات سین و جمع‌آوری اطلاعات با گیم‌پلی بی‌نقص در میان تبدیل می‌شود. یک فینال باس فایت جالب وجود دارد، اما ممکن است حتی آن را نبینید، زیرا تا آنجا که من می توانم بگویم، فقط با یک پایان بد ظاهر شد.

 

 تریلر بازی Atomic Heart PS4

شاید چیزی که من در مورد بازی Atomic Heart ناامیدکننده‌تر یافتم این است که P-3 به روشی کمی بیش از حد خودآگاه از شکایت دست نمی‌کشد. هر بار که پازلی پیش می آمد، او درباره آن ناله می کرد. هر بار که یک در قفل شده ظاهر می‌شد، اظهار نظر بدی می‌کرد. بازی دارای چند بخش به سبک رزیدنت اویل است که در آن کلیدهای غیرمحتمل پیدا می‌کنید و هر بار که اتفاق می‌افتد، او تمام وقت را صرف آباژور کردن آن می‌کند.

او حتی از این که وقتی وارد مناطق اختیاری می‌شوید مجبور به رفتن به «سیاه‌چال‌ها» هم شکایت می‌کند. من متوجه شدم که تیم توسعه دهنده Mundfish به دنبال متا طنز بود، اما زمانی که قهرمان داستان به وضوح آرزو می کند که آن را بازی نمی کرد، انرژی زیادی از بازی تخلیه می شود.

 کنایه زدن مداوم می تواند سرگرم کننده باشد، اما همچنین طرح را ضعیف می کند. وقتی هر موقعیتی با یک شوخی روبرو می‌شود و شخصیت‌ها در مورد پوچ بودن جهان اظهار نظر می‌کنند، جدی گرفتن بازی زمانی که سعی می‌کند واقعی باشد دشوار می‌شود. این همچنین آنچه را که می تواند برخی از لحظات ترسناک واقعاً مؤثر باشد، کاهش می دهد. همچنین کمکی نمی‌کند که بازی به چیزی تبدیل شود که به نظر می‌رسد طعمه‌های دنباله‌دار باشد.

گیم پلی بازی Atomic Heart پی اس 4

گیم پلی اصلی بازی Atomic Heart بی شرمانه از Bioshock ساخته شده است، مقایسه ای که ترسی از انجام آن ندارد. (در یک نقطه، یک مجموعه شهری زیر آب را می بینید، و قهرمان داستان اعلام می کند که این یک "تسخیر" است.) این یک تنظیم استاندارد FPS است. یک دست اسلحه دارد و دست دیگر دستکش شماست، جایی که تمام قدرت های شما در آن وجود دارد. شما می توانید هر دو را به یکباره استفاده کنید، اما برخی اقدامات، مانند شفا، هر دو را بدون ارتقاء خاص نیاز دارند.

سلاح‌ها از این جهت ساده هستند که علاوه بر سلاح‌های فیزیکی، مجموعه معمولی از تپانچه، تفنگ ساچمه‌ای، مسلسل و غیره را نیز در اختیار دارید. سلاح های فیزیکی و چند اسلحه شامل انرژی سنج شما می شود. حملات یا شلیک های ویژه از آن اسلحه ها انرژی سنج شما را تخلیه می کند و حملات فیزیکی آن را دوباره پر می کند.
 

  این بازیکن را تشویق می کند که بین ضربات از راه دور و ضربات فیزیکی عوض کنند. انواع مختلفی از سلاح های فیزیکی با آمار سرعت، آمار قدرت و توانایی های ویژه متفاوت وجود دارد، بنابراین مقداری سفارشی سازی وجود دارد.

قدرت های مختلف دستکش شما از لحظه ای که به اولین فروشگاه می رسید در دسترس است، اما برای جمع آوری Neuromods برای استفاده از آنها باید دشمنان را شکست دهید. خوشبختانه، Atomic Heart یک سیستم بازپرداخت فوق‌العاده سخاوتمندانه دارد و هر اقلامی که از یک فروشگاه خریداری می‌کنید می‌تواند تمام مبلغی را که برای آنها خرج کرده‌اید بازپرداخت کند. این به شما امکان می دهد هر زمان که بخواهید بیلدها را تعویض کنید.

همه قدرت ها در Atomic Heart کاملا آشنا هستند. قدرت پیش فرض شما یک شوک الکتریکی است که دشمنان را بیهوش می کند. یک تغییر نسبتا خوب از Bioshock این است که این قدرت همیشه روی دستکش شما مجهز است. به همین ترتیب، حرکت، قدرت گرفتن و پرتاب کردن اشیا، یک عملکرد اساسی است. شما می توانید دو توانایی دیگر را نیز تجهیز کنید، که شامل جت های انجماد، سپرها و تله کینزی انبوه می شود، اما نیازی نیست که یک شکاف گرانبها را برای توانایی های اولیه هدر دهید.

 هر پاور روی خنک‌دان جداگانه خودش اجرا می‌شود و هیچ نوار مانایی وجود ندارد. این به شما امکان می دهد از قدرت ها آزادانه و تقریباً هر زمان که دوست دارید استفاده کنید. این یک ویژگی خوب است زیرا واقعاً به شما این احساس را می دهد که حملات شما بخش اصلی کیت شما هستند که می توانید به طور منظم از آن استفاده کنید. آن را با قابلیت تعویض آزادانه بیلدها ترکیب کنید، و پتانسیل زیادی وجود دارد.

همانطور که گفته شد، در گیم پلی بازی Atomic Heart با مشکل مواجه می شود: دشمنان. تنوع دشمن زیاد نیست، و در حالی که باس فایت های جالبی وجود دارد، بیشتر بازی به مبارزه با یکی از سه ربات یا زامبی قابل تعویض می گذرد و تقریباً همه آنها به یک روش مبارزه می کنند. دشمنان به اندازه کافی سرگرم کننده هستند که بجنگند، اما ای کاش چیزی داشتند که شما را مجبور به خارج کردن از منطقه امن خود کنند.

این کمکی نمی کند که برخی از اسلحه های غلبه یافته وجود داشته باشد. به عنوان مثال، یکی از سلاح های فیزیکی در واقع یک تیغه اره برقی روی چوب است و با ارتقاء می تواند دشمنان را وزوز کند. وقتی این اسلحه را به دست آوردم، هیچ چیز دیگری (حتی یک موشک انداز!) نمی توانست با پتانسیل آسیب دیوانه کننده تیغه های buzzsaw که هر باس فایت را در چند ثانیه به پایان می رساند، مقایسه کند. برخی از توانایی ها بهتر از سایرین هستند و تعادل به اندازه کافی نامناسب است که اگر بازیکنان به سمت دو یا سه آیتم خاص گرایش پیدا کنند، تعجب نخواهم کرد.
 

 مبارزه اصلی سرگرم کننده است. رضایت یک شوک و حمله وجود دارد که فوراً احساس خوبی دارد، و ریتم خوبی برای طفره رفتن، ضربه زدن و تیراندازی وجود دارد. من واقعا از باس فایت ها لذت بردم، جایی که ماهیت بازی ویدیویی Atomic Heart به این معنی است که حرکات و جاخالی های زیادی به سبک پلتفرمر وجود دارد. وقتی به آخر بازی رسیدم، به استقبالش رسیده بودم. این حقیقتاً به خاطر غیر سرگرم کننده بودن مبارزات نیست، بلکه بیشتر به دلیل طولانی بودن بیش از حد Atomic Heart به نفع خود است.

وقتی از اولین منطقه خارج شدم و وارد نقشه جهان باز شدم، بازی شروع به از دست دادن خود کرد. در ابتدا، درک اینکه بازی بسیار بزرگتر از چیزی است که به نظر می‌رسید هیجان‌انگیز بود، اما به سرعت مشخص شد که دنیای باز مشغول کار خالی است.

مجموعه‌ای از سیاه‌چال‌های اختیاری در Atomic Heart وجود دارد که می‌توانید آن‌ها را کاوش کنید تا اسلحه‌های خود را ارتقا دهید، اما میزان آن فراتر از کیلومترها مناطق یکسان و دشمنان یکسان است. اگر رازهای بزرگتری برای یافتن وجود داشت، من آنها را پیدا نمی‌کردم، و فقدان پاداش‌های معنی‌دار برای اکتشاف به این معنی بود که وقتی همه چیزهایی که انتظار می‌رفت روبات‌های بیشتری بودند، به سختی می‌توان به دنبال اکتشاف بود.

 بر ناامیدی دنیای باز این است که هیچ راهی واقعی برای سرعت بخشیدن به کارها وجود ندارد. Atomic Heart به شما اجازه می دهد ماشین را بگیرید، اما ماشین ها از فویل ساخته شده اند و در لحظه ای که به چیزی برخورد می کنید بی ارزش می شوند. می‌توانید چند روبات را زیر پا بگذارید، اما پس از آن باید ماشین شعله‌ور خود را رها کنید. دویدن در همه جا سریعتر و آسانتر است. من از این ایده که به یک بخش اختیاری بروم ناله کردم زیرا نمی خواستم برای رسیدن به آنجا در امتداد نقشه قدم بزنم.

Atomic Heart به نظر می رسد که کره بسیار کمی روی نان تست پخش شده است. ست‌فیت‌ها و باس‌فایت‌ها بسیار باحال هستند، اما همه چیز بین آن‌ها مثل یک کار شلوغ است تا بازی طولانی‌تر شود. حتی سیاه‌چال‌های اختیاری نیز کم‌درخشند، و از آنجایی که می‌توانید از قبل پاداش‌های خود را ببینید، دلیلی برای زحمت کشیدن یکی وجود ندارد، مگر اینکه برای سلاحی که استفاده می‌کنید ارتقا یابد.
 

 (بسیاری از این ارتقاها بیشتر شبیه به ارتقاءهای جانبی بودند.) اگر Atomic Heart دنیای باز را حذف می کرد و به دنبال چیزی متمرکزتر می شد، بازی بسیار قوی تری بود. می‌توانم چند لحظه را نام ببرم که فکر می‌کردم باحال بودند، اما بین آن لحظات خیلی اتفاق می‌افتد.

گرافیک و صداگذاری بازی Atomic Heart پی اس فور

قلب اتمی کاملاً فوق العاده به نظر می رسد. مدل‌ها و محیط‌های شخصیت‌ها به طرز خیره‌کننده‌ای زیبا و متحرک هستند، و انبوهی از لمس‌های بصری بسیار جذاب وجود دارد. صدا همچنین کارهای سنگین زیادی را انجام می دهد، با صدایی محکم و یک موسیقی متن کاملاً درخشان. هر شکایتی که ممکن است در مورد قلب اتمی داشته باشم، ارائه آن آن را از پارک خارج می کند. همچنین روی همه چیزهایی که من آن را آزمایش کردم، از جمله Steam Deck، که لازم بود چند تنظیمات را شماره گیری کنم، به راحتی اجرا می شود.

جمع بندی

Atomic Heart یک بازی خوب است که خود را در سایه بازی های عالی دفن می کند. خلاقیت، استعداد و طراحی جذاب زیادی وجود دارد، اما به نظر می رسد بازی فاقد اعتماد به نفس است. این باعث می‌شود که طرح داستان کمی ناامید شود و برخی از ویژگی‌های گیم‌پلی احساس می‌کنند به جای اضافه کردن چیزی به بازی، برای علامت زدن یک کادر حضور دارند. وقتی Atomic Heart روشن است، روشن است، اما زمان زیادی را در کسادی می گذراند تا از رسیدن واقعی به عالی جلوگیری کند.