خرید بازی Detroit Become Human PS4 پلی استیشن 4

 معرفی بازی Detroit Become Human PS4

بازی Detroit: Become Human یک بازی ماجراجویی در سال 2018 است که توسط Quantic Dream توسعه یافته و به وسیله Sony Interactive Entertainment منتشر شده است. این در ماه می 2018 برای پلی استیشن 4 منتشر شد. Quantic Dream در دسامبر 2019 یک پورت برای ویندوز تحت لیسانس سونی منتشر کرد.از بازی های مطرح این ژانر میتوان Dreams و بازی Heavy Rain and Beyond Two Souls COLLECTION را نام برد.

سونی و کوانتیک دریم در یک اقدام بازاریابی که در بهترین حالت با بی‌احتیاطی و در بدترین حالت با جنون همراه است، با ارائه بازی Beyond: Two Souls به مشترکان پلی‌استیشن پلاس در این ماه، مناسب دیدند تا برای انتشار Detroit: Become Human آماده شوند.

این احتمالاً بدترین تبلیغات ممکن برای نوزاد تازه متولد شده استودیو فرانسوی است که با این ماجراجویی روباتیک جدید صفحه جدیدی در تاریخ خود امضا می کند. «جودی در دکتر»، «جودی در روز تولد» یا حتی «جودی در سرخپوستان» را فراموش کنید. به دیترویت خوش آمدید، جایی که اندرویدها دوست داشتن را می آموزند و نویسندگان نوشتن را می آموزند.

«شما چیزهای سایبری را دوست دارید، اینطور نیست؟ اینگونه بود که در پنج کلمه، آزمون دیترویت: انسان شو به دست من افتاد، من که اولین بار از Heavy Rain قدردانی کردم قبل از اینکه تقریباً به طور کامل در خواندن دوم آن را رد کنم. نه یک و نه دو، خودم را روی PSN می اندازم، Beyond را دانلود می کنم و تصمیم می گیرم قبل از رسیدن نسخه بعدی، تکالیفم را انجام دهم.

من یک توده ناامید از مدهای قدیمی و بد سلیقه را کشف می کنم که بر اساس سناریویی بدون دم یا سر، یا ریتم یا هر چیز دیگری تنظیم شده است. اگر زندگی ام را به شما بگویم از روی بیهودگی نیست، بلکه از این جهت است که به گفته هایم وزن لازم را بدهم. با سفر پشت سر هم، دو رویای کوانتیک آخر آلفا و امگا هستند، اولی سرفه‌های بد و دومی درمان آن است.

گرافیک بازی Detroit Become Human پلی استیشن 4

بدیهی است که تمام تولیدات Quantic Dream با همین سلیقه برای چالش بصری همراه شده اند و اگر بگوییم دیترویت از این قاعده مستثنی نیست، هم دست کم گرفتن و هم توهین است. بهتر است بگوییم که اگر تلاش او برای جام پایانی داشته باشد، استودیوی پاریسی هرگز تا این حد به جاودانگی نزدیک نشده است.

 

در سطوح هنری، معماری یا سبک‌شناسی، از انتخاب‌های نور گرفته تا کوچک‌ترین الیاف نساجی، این دیترویت آینده‌نگر - اما نه بیش از حد - بازیکن را انتخاب می‌کند و بیش از یک بار سرش را می‌چرخاند. سپس تجربه انباشته شده در زمینه هایی مانند تصویربرداری از حرکت، ضبط عملکرد و انیمیشن می آید که همگی توسط رندرهایی از پوسته ها و ظاهرهایی که گاهی به طرز گیج کننده ای واقعی هستند پشتیبانی می شوند.

البته، چشم بدبین می‌تواند پاشیدن‌های ریز روی تابلوی خیره‌کننده را ببیند، در اینجا یک اخم شکست خورده، یک کلاه گیس بد نور وجود دارد، اما چرا وقتی می‌توانیم خبر خوب را ادامه دهیم، به چیزهای کوچک بپردازیم؟

با رصد تلسکوپ سینمای تعاملی، Detroit Become Human پلی استیشن 4 نیز بسیار بهتر تولید می‌شود، در صحنه‌پردازی خلاقانه‌تر و با انگیزه و پویایی جدید به‌ویژه در لحظات اکشن ویرایش می‌شود. تبریک می‌گویم به همه کسانی که سال‌ها در استودیو با کلمات آزاردهنده‌ای مثل «تله‌فیلم» یا «RTL9» سر و کله می‌زنند: شما آنها را تکان داده‌اید و صراحتاً دیدن آن لذت بخش است.

داستان و شخصیت پردازی بازی Detroit Become Human پی اس 4

این یک پلیس، یک پرستار و یک پرستار بچه است که وارد یک بار می شوند. یا بهتر است بگوییم یک بازی.اولین، کانر، یک محقق سایبرنتیک است که متخصص در ردیابی Deviants است: اندرویدهایی مانند او، با این تفاوت که آنها از ریل خارج می شوند و از اطاعت از اربابان خود دست بر می دارند.

شماره سریالی که با افتخار روی یونیفرم خدمات او گلدوزی شده است، کانر سگ-سگ خوب CyberLife است، شرکتی که با راه اندازی تولید انبوه انسان نماهای هوشمند، مانند دیگرانی که شورلت یا ربات میکسر می فروشند، تاریخ را زیر و رو کرد.

 تریلر بازی Detroit Become Human ps4

  پس از اولین فصل مقدماتی در چکمه‌های این محقق (گروگان‌گیری معروف که همیشه نشان داده می‌شود)، با مارکوس، اندرویدی حیوان خانگی در خدمت یک نقاش در اواخر عمرش، با بازی لنس هنریکسن فوق‌العاده آشنا می‌شویم.

حتی در نقش مکمل سه بعدی، یکی از آن تعداد انگشت شماری از انسان هاست که 10/10 هوس به شما می دهد، اما این داستان دیگری است. نقش اصلی زن در نهایت توسط کارا، یک پرستار بچه مصنوعی در خدمت آلیس جوان، که دائماً توسط کراک که به عنوان پدرش خدمت می کند، مورد خشونت قرار می گیرد.

بنابراین ما مرتباً دیدگاه‌ها را در قالب گلوله‌های روایی، تحقیق غیرطبیعی کانر، فرار اجتناب‌ناپذیر دو کارا / آلیس و همچنین رهایی اجباری مارکوس تغییر می‌دهیم. همه به ترتیب زمانی رویدادها و بر اساس مسیرهایی که قرار است با هم قطع شوند، مانند باران شدید.

گیم پلی بازی Detroit Become Human پی اس فور

قبل از مطالعه عمیق داستان، کمی گیم پلی بازی Detroit Become Human. بله، واقعا. در قلب، استودیو از اصول خود خلاص نمی شود، همیشه با این ترکیب بین بازی ماجراجویی و حلقه فیلم تعاملی. بنابراین ما بین فازهای کاوش در سوم شخص کم و بیش محدود در فضا، سکانس های سینمایی تعاملی با نقطه گذاری QTE و دیالوگ های چند گزینه ای، که در طی آن بازیکن آزاد است تا مبادله را به سمت صفت های استفاده کننده هدایت کند.

پایه، همانطور که دیگری می گوید، با همان فاصله فلسفی اندک، از آنجایی که رابط سنتی (که قبلا مورد تمسخر قرار می گرفت) تعادل بسیار صریح از اهدافی را که باید به انجام برسانید به شما ارائه می دهد، حتی اگر به معنای ایجاد لیست های گلوله ای در جایی باشد که آنها حتی هستند. تکالیف اختیاری را نشان داد.

بازیگران 100٪ سایبرنتیک قابل بازی به استودیو اجازه می دهد تا کمی سرگرم کننده بازی ویدیویی خالص باشد، به شکل دید عقاب / شکارچی / عنصر زبان دیگر برای بازیکنان مد روز. با یک لمس، زمان منجمد می شود و عناصر مهم نزدیک به قهرمان برجسته می شوند. کسانی که دورهای طولانی جودی را در جستجوی سیگنال های تعاملی به خاطر می آورند، قدردانی خواهند کرد، مطمئناً.

 متأسفانه، شما همچنین باید با ناوبری سه بعدی که همیشه آسان نیست سر و کار داشته باشید، به خصوص در مکان های تنگ که در آن جزئیات فراوان مسیرهایی را نشان می دهد که وجود ندارند. همچنین درست است، علاوه بر این، اینکه ما دوست داریم کسی را یک بار برای همیشه سفت کند، که به جای نگه داشتن خط، شیرجه را متوقف نمی کند.

هنگامی که مارکوس مغرور به طرز احمقانه ای بین مبل و میز قهوه خوری دست و پا می زند در حالی که "نمای شانه" او به معنای واقعی کلمه فقط از شانه اش فیلم می گیرد، به یاد داشته باشید که کلید R1 به شما امکان می دهد تا در زوایای موجود حرکت کنید. این حتی در فصل هایی که دیوارهای نامرئی تکثیر می شوند و پیام های قرمز خونی ناشیانه روی هم قرار می گیرند، حیاتی تر است.

«ابتدا برو با هنک صحبت کن»، «آلیس در جای دیگری منتظر توست»، این نوع چیزها تقریباً می تواند در فصل های اولیه بازی جا بیفتد، زمانی که قهرمانان هنوز تابع دستورات برنامه رایانه ای خود هستند. اما پس از رهایی و زمانی که موضوع اعمال اراده آزاد است، آنها چیزی بیش از موانع پر زرق و برق احمقانه نیستند. وقتی صحبت از ترس محض از فضا به میان می آید، Detroit Become Human خیلی خوب شروع می کند، اما اغلب دچار تزلزل می شود.

همانطور که در تحقیقات اوریگامی (که این بچه جدید از آن قرض گرفته است) Become Human از سه گانه مصنوعی خود برای تغییر گیم پلی و امتحان برخی ترفندهای کوچک خوب استفاده می کند. اگر از منظر گیم پلی، کارا در جایی ایتان مریخ این ماجراجویی باشد (اکنون گیم پلی کلاسیک "Quantic" و تاکید بر اکتشاف)، دو جوان الکترونیکی کانر و مارکوس چند ترفند در آستین خود دارند که یادآور جستجو برای سرنخ‌هایی از سری Batman Arkham و سکانس‌های ریمیکس رویا از بازی مرا به خاطر بسپار.

مارکوس در تلاش خود برای عدالت اجتماعی برای برادران و خواهران اندرویدی خود، تمام ترافلاپس‌های قدرت محاسباتی خود را در خدمت چند یاماکازاده کوچک قرار می‌دهد: شما باید تغییر دهید. برای دید رادار، سناریوهای مختلف آکروباتیک را با پیمایش در یک جدول زمانی ویدیویی مطالعه کنید و دوربین را تا زمانی که مسیر کارآمد را پیدا کنید، جهت دهید.
 

 به نوبه خود، کانر مظهر یک محقق کامل است زیرا او فقط باید سرنخ های خاصی را در صحنه جرم لمس کند تا بازسازی کامل VR قتل را آغاز کند. نوار ویدیویی بازگشته است، و شما باید برای جستجوی جزئیات حیاتی، مانند محل اسلحه قتل، بین سریع جلو و عقب بازی کنید.

همه اینها بدیهی است که بسیار سطحی باقی می‌ماند (خط زمانی حتی رنگی است تا قسمت‌هایی را که نباید از دست ندهید نشان می‌دهد) و چند تناقض در اینجا و آنجا باعث ایجاد لکه‌ای کوچک در نقشه راه می‌شود.

 اما دیترویت هنوز هم به روش خاص خود موفق می شود از بلاتکلیفی که Beyond با خوشحالی در آن غوطه ور شده بود اجتناب کند. "بازی بی فایده" - همانطور که Poischich le Gris هوشمندانه آن را دوبله کرد - هنوز وجود دارد، اما به خودی خود به وجود نیامد.

برخی از فصل‌ها با فعالیت‌های به‌خوبی ساخته شده (از جمله پازل‌های کلودو با کانر) حتی باعث می‌شوند فراموش کنید که در کدام بازی‌های خواهر و برادر هستید. برو Quantic، دفعه بعد که عکس های بی حرکت را جلوی در متوقف می کنیم تا باز شود؟ یا با دستگیره درها در احساسات خام. آنچه را که لازم است بردارید.

Detroit Become Human در طرح کلی از زندگی مشترک بین انسان و ماشینی که او خلق کرده است صحبت می کند، بی نهایت بیهوده بودن او، در تصویر خودش. اراده آزاد، همدلی، تأملات مختلف در مورد ماهیت زندگی و روح، موضوعات بسیار زیادی که ادبیات داستانی از زمان های بسیار قدیم کم و بیش با دقت به آن پرداخته است.

 در اینجا Quantic Dream است که در E3 قبلی با تیزرهای کلگ بزرگی که ما می شناسیم می آید: "به این اندرویدهایی که پلی فونی های کورسی می خوانند نگاه کن!"، "در مقابل تورنول های یک پدر با بچه اش چه خواهی کرد؟" 
 

 در عرض چند دقیقه، شبح اجتناب‌ناپذیر سمبولیسم جک چکش به سراغ ما آمد، و صادقانه بگوییم، برخی از نمایش‌های اولیه بازی در ابتدا ما را ترساندند. شاهد این پیاده روی در شهر با مارکوس باشید، جایی که بازی نه به لطف یک یا دو صحنه کوچک که ماهرانه انتخاب شده است، بلکه به لطف انبوهی واقعی از تکان دادن ها که بیشتر از یکدیگر پشتیبانی می شوند، صحنه را برای وضعیت روباتیک تنظیم می کند.

اما وقتی داستان کمی بلندتر می شود، مشخص می شود که پرهای استودیو شروع به پوست اندازی کرده است که ما تقریباً منتظر آن نبودیم. بیشتر اوقات، دیترویت حتی خود را در خویشتنداری و فروتنی شگفت انگیز می پوشاند. به طور معمول باید بتوانید به زبان فرانسوی کامل بدون خطر شکستگی چندگانه حلزون، از طریق Become Human بگذرید.

بازیگران Detroit Become Human عموماً کارگردانی خوبی دارند، با یک یا دو بازیگر کمی دور و برخی انتخاب‌های صوتی که NPCهای خاصی را پایین می‌آورد، اما این مشکلی ندارد. از طرف دیگر، اگر می‌توانید نسخه انگلیسی را با زیرنویس ترجیح دهید: لیپس‌سینک در روند فنی مهم است و حیف است که ارگ پلاتینی این لنس قدیمی خوب را نادیده بگیرید.

اگر Beyond مانند آلبومی از فاجعه، کارت پستال‌های تبلیغاتی و گاهی اوقات صریح فضول بود، به نظر می‌رسد دیترویت با تکرار «نه-من-نه-من-نه-من» در حال راه رفتن است. البته، چند شکنجه گر بسیار بد خود را دارد، سادیست های کمک کننده بدنام که استودیو همیشه از آنها برای پیشبرد داستان های خود استفاده می کند.

اما این بار، حتی آن شخصیت ها به اندازه کافی ساخته شده اند که همه چیز را در جریان نگه دارند. علاوه بر این، بازی دائماً ساخت و توسعه فردیت ها یا روابط را بالاتر از هر چیز دیگری قرار می دهد و تا آنجا که ممکن است از باج گیری عاطفی از ناکجاآباد اجتناب می کند.

 به عنوان مثال، در اینجا یک تصویر کوچک وجود دارد که با مخالفان تولیدات قدیمی QD صحبت می کند: ما در مورد یک بازی Quantic صحبت می کنیم که در آن شما از یک تحقیق در یک کلاب جنسی بیرون می آیید (که در نتیجه اندرویدها را در جلسه اجاره می کند) بدون اصرار شدید برای انداختن پد و مالیدن خود با سفید کننده.

اوه، به هر حال، مگر اینکه چیزی از دست ما فرار کرده باشد (ممکن است)، حتی صحبت از یک بازی بدون صحنه حمام "برای سرگرمی" یا دیگر میل جنسی وجود دارد. نتیجه: یک ماجراجویی متمرکز بر اهداف خود، بدون کوچکترین دنباله ای برای دور انداختن. این چیزی است که ما می خواهیم و آنها هم همین کار را می کنند.

البته، شما نمی توانید فقط یک بازی را برای چیزی که از بودنش امتناع می ورزد تحسین کنید. پس بیایید پایمان را روی زمین بگذاریم و مقیاس ارزش‌های روایی خود را دوباره تنظیم کنیم.

 دسیسه ها و زندگی های متقابلی که دیترویت ارائه می دهد با لذت فراوان یکدیگر را دنبال می کنند، به ویژه به این دلیل که ریتم به خوبی بین این سه قهرمان توزیع شده است – برای مثال بسیار بهتر از Heavy Rain. درست است که وام‌گیری از آثار دیگر بسیار زیاد است و گاهی اوقات آشکار است، اما بین بازی‌ای که به جامد تکیه می‌کند و بازی دیگری که مزخرف ایجاد می‌کند، در اینجا، انتخاب ما انجام می‌شود.

خیلی بد است برای عکس های پالت و چند تمثیل ظریف مانند Boston Dynamics که با سرعت "گالوپ" در یک مغازه سفالگری چهارپا شده است. زیرا وقتی دیترویت صحبت می کند، به جای اینکه چشمانتان را با سروصدا بچرخانید، با دقت کافی در دیالوگ به شما گوش می دهد. لعنتی، حتی یک یا دو تلاش برای طنز وجود دارد - مطمئناً دیده شده و بررسی شده است، اما کدام اثر است.

گره شگفت‌انگیزی در مغز ایجاد می‌شود که می‌توان با تأمل در پارادوکس بنیان‌گذار دیترویت - انسان شدن، ایجاد کرد، که از یک انسان گوشتی و خونی می‌خواهد تا با جادوی هزاره‌ای اندروید بداهه‌پردازی کند و با کشف ناگهانی رایگان روبرو شود.

 اگر استودیو ایده های خوبی (از جمله صحنه سازی) برای تسهیل Detroit Become Human نقش آفرینی تا حدی متراکم داشته باشد، نیازی به امیدواری نیست که از این نقص در یک متاپیروت بالقوه درخشان بهره برداری کند.

تا حد امکان کمتر به آن فکر کنید: از این زاویه، پیشنهاد بازی بلافاصله بسیار جعلی تر است. به هر حال، تمایل اندک او به حقوق مدنی و مبارزات شهروندی در نهایت به اندازه سؤالات وجودی معروفی که بازی وعده داده بود، فضایی را اشغال می کند. از سوی دیگر، انتظار نداشته باشید که فیلمنامه حتی با کوچکترین بررسی ها جان سالم به در ببرد.

هرچه این سه خط زندگی نزدیکتر باشند، کمتر نیاز خواهید داشت که برای دیدن ناهماهنگی ها و دخالت های الهی از همه نوع، خم شوید. این سناریو حتی چند افکت تنظیم نسبتاً آشکار را برای شما در نظر گرفته است که با افشاگری هایی همراه است که ناگهان کمی صاف می شوند.

او همچنین از تغییر مداوم قوانین این جهان برای توجیه رویدادها، به ویژه نحوه عملکرد و تعامل اندرویدها تردید نخواهد کرد. و با این حال تجربه کلی از آن جان سالم به در می برد. برخلاف Heavy Rain، Becoming Human به یک نکته اساسی متکی نیست: اگر بخشی از علاقه شما کاهش یابد، بقیه لزوماً با آن همراه نمی شوند.

 علاوه بر این، بازی Detroit Become Human طعم خوبی را دارد که نتیجه اش را در یک سوپ عرفانی-فلسفی غیرقابل هضم فرو نبرد: این یک هیجان انگیز است، گاهی اوقات یک تریلر تا حدی جذاب، اما می داند چگونه رفتار کند.
 

 از طرف دیگر، برای Emoción مقدس، همه چیز به CV شما بستگی دارد. برای مثال تصور می‌کنیم که دویدن پر از دام کارا و سرپرست جوانش در زیر مجموعه والدین-بازیکنان طنین‌اندازی متفاوتی خواهد داشت. دیگران احتمالاً بیشتر روی کانر و روشی که بازی به یقین او و وضعیت غیرقابل تحمل او به عنوان یک مداح در آکادمی لوبیا متزلزل می‌کند تمرکز خواهند کرد.

در جایی کاملاً منطقی خواهد بود، زیرا تحقیقات او را مجبور می کند که به دم زیباترین شخصیت بازی بچسبد: شریک انسانی او هنک، پلیس مست و بداخلاق که توسط کلنسی براون اردو زده است. مارکوس انقلابی یک جانور کنجکاو لعنتی است.

 متنعم از پیش درآمد، خراب شده توسط اکثر پروازهای غنایی بازی، قهرمان یک یا دو فصل فراموش نشدنی ("L'Enfer"، براوو خانم ها، براوو آقایان) و با این حال، سس خواهد بود. مطمئناً برای برخی همیشه فاقد ضخامت است. انگار چیزی کم شده بود.

تفاوت جزئی علاقه از سه نقطه نظر قابل پخش، حتی در موسیقی متن بازی Detroit Become Human که توسط سه آهنگساز هدایت می شود، که هر کدام شخصیت خاص خود را دارند، مشاهده می شود. مانند قیام ماشین‌هایی که توسط مارکوس رهبری می‌شد، نمرات جان پائزانو اینجا و آنجا در یک غلتک بخار حماسی از بین می‌رود که تفاوت‌های ظریفی ندارد، در حالی که فیلیپ شپرد گاهی اوقات در جستجوی دوز احساسات جدید والدینی کارا غر می‌زند.

در نهایت، کار میان صداهای مصنوعی و ساخت ساز توسط نیما فخرآرای ایرانی، به تصویر کانر و حماسه اوست: در نگاه اول کلیشه ای، اما سرشار از هزاران ظرافت که به خوبی با بررسی پلیس در قالب های مختلف آن همراه است.می‌توانیم ببینیم که دیترویت می‌خواهد موها را بالا ببرد، اشک را به اینجا یا آنجا احضار کند، یا شما را با چند سوال برای جاده به دنیای واقعی بازگرداند.

او گاهی اوقات خوشبختانه موفق می شود، اما حداقل به همان اندازه هدف خود را از دست می دهد. یا یک رشته خیلی بزرگ است، یا بازی با ضربات بزرگی از معیارها (دوستی، اعتماد به نفس، "پایداری نرم افزار") که احساسات را کمیت می کند و گاهی اوقات خطرات را خیلی زود آشکار می کند، خود را در زانو گیر کرده است. خوشبختانه، غم و اشک تنها یکی از تجسم کلمه استاد است که به عنوان یک مانترا توسط استودیو ساخته شده است.

 دیترویت کمی شبیه باران شدید و بهترین صحنه‌های آن در تنش، می‌داند که چگونه از طریق گیم‌پلی، در برخی سکانس‌های وحشت‌زده برای بهترین اثر، به بازیکن فشار بیاورد. باز هم بهتر: صحنه‌سازی جدید و دوز بسیار مقرون‌به‌صرفه‌تر از تعداد مراحل اکشن به آنها معنا می‌دهد و در عین حال بازیکن را بهتر درگیر می‌کند.

انگار جودی و آیدان وجود نداشتند. «انسان شو» که بر پایه‌های به جا مانده از تحقیقات اوریگامی ساخته شده است، در تمام سطوح فراتر می‌رود، که طبیعتاً در مورد روایت کشسان معروف بر اساس انتخاب‌ها و پیامدها نیز صدق می‌کند.

به جز اینجا، بند لاستیکی یک جانور پراکنده چشمگیر است که انتهای آن حتی کوچکترین چیزها را به هم متصل می کند. شخصیتی که در فصل 4 به آن کمک شده است ممکن است امکانات تفکیک را در فصل 12 گسترش دهد.

هر گوشه از یک مکان را کاوش کنید، و چنین سرنخی یا چنین نتیجه ای را می توان چند ساعت بعد مورد سوء استفاده قرار داد. مطمئناً سکانس‌های بسیار خطی وجود دارد که فقط با انحراف‌های کوچک زیبایی تزئین شده‌اند، اما داستان حداقل بر اساس فصل‌های بسیار متنوع و با ارجاعات علّی در همه جهات است.

البته همیشه یک ترفند در Detroit Become Human وجود دارد. چه این فصل را اینجا یا آنجا به پایان برسانید، قهرمانان به نوعی با بزرگراه اصلی قطع خواهند شد. و این مشکلی نیست. از سوی دیگر، برخی از جالب‌ترین سناریوهای فرعی در گوشه و کناری پنهان می‌شوند که تنها بازیکنانی که می‌توانند در نقش‌آفرینی به همه چیز دست پیدا کنند، حتی اگر به معنای هدف گرفتن "پایان خوب" با یکی باشد، پنهان می‌شوند. بد" با دیگری. اکثر خریداران به راحتی می‌توانند تمام انتخاب‌ها را در یک وضعیت کلی جمع کنند و سپس به بازی بعدی بروند.

پس از پایان بازی Detroit Become Human، شما آزاد هستید که ماجراجویی را در اینجا یا آنجا از سر بگیرید، گاهی اوقات حتی در چنین ایست بازرسی در وسط سکانس، سپس یک قایق کاملاً متفاوت را به آنجا هدایت کنید. در ابتدا، ما آشکارا برای این مرگ توهمات در برابر منطق تسلیم ناپذیر شبکه ای از حباب ها و فلش ها سوگواری می کنیم.

اما هر چه بیشتر از این زمان‌بندی‌های جایگزین در Detroit Become Human استفاده کنیم، بیشتر مشخص می‌شود که این انتخاب درست بوده است: یک اثر واکنش‌پذیر قابل تحسین در آنجا وجود دارد، که قطعاً همیشه در مکانیک نوشتن نیست، اما شایسته است در نهایت به آن‌ها گسترش یابد. روز بزرگ، حتی اگر برای برخی به معنای پراکندگی غوطه وری باشد.

حیف است که Quantic به طور کامل به پایان کارها نرسید: با توجه به پیچیدگی ساختارهای درختی خاص، به راحتی می توان فهمید که نمی توان فصل 5 را دوباره تکرار کرد و سپس مستقیماً پانزدهم را راه اندازی کرد تا اثر پروانه را در آنجا مشاهده کرد - شما از این نقطه باید همه چیز را دوباره انجام داد، قیمت چنین چیزهایی است. از طرفی نتوانی از قسمت های خطی بخصوص دیالوگ ها بگذری، وقتی این همه تکرار می شود و مسیرها زیاد است، فرسوده می شود. و این می تواند در نهایت دلسرد کننده باشد.

نقاط قوت

• کارگردانی پنج ستاره، کارگردانی با اعتماد به نفس بیشتر
• برخی از تغییرات گیم پلی خوب
• VF خوب، VOST عالی
• لحن آرام، بدون درخواست
• با سرعت خوب، بهتر نوشته شده است
• اشک کمتر، احساسات متنوع تر
• انتخاب ها، علل و پیامدها در همه جا
• ارزش تکرار به سبک چند وجهی

نقاط ضعف

• هنوز هم تعامل جعلی کمی زیاد است
• کلیشه های زیاد و چند لحظه خیلی ساده لوحانه
• امکانات زیاد و ناهماهنگی
• کاریزما متغیر با توجه به قهرمانان

جمع بندی

سکوتی تا حدودی احساسی بر مخاطب حاکم می شود و ارکستر Quantic Dream می تواند به خود اجازه دهد نفس راحتی بکشد. پس از چند سالی که به نوعی تکنوازی یک پیانیست در وسط یک شوکر را دنبال می‌کردیم، بالاخره به نظر می‌رسد که این دو موجود با هم دارند می‌نوازند. بیایید واضح بگوییم: Detroit - Become Human غرق در اشتباهات است، از ناوبری خشن تا پیشنهاد گیم پلی هنوز خیلی ناهموار.

این فیلم که از زاویه فیلم تعاملی گرفته شده است، تفاوت بزرگی را بین حفره های زیبای فیلمنامه و ترتیبات بی وقفه با قوانین اساسی جهان خود ایجاد می کند. همه اینها در حالی که به طور کامل مجموعه ای زیبا از کلیشه ها و تمثیل ها را در نظر می گیریم که گاهی به طرز خلع سلاحی صریح هستند.

با این حال، او به لطف مشترک درک خیره‌کننده، کار عمیق روی شخصیت‌هایش، و بیش از هر چیز، اراده شدیدی دارد که دیگر در کودکی کافی گم نشود. کامل‌ترین بازی Quantic Dreams مدرن، یک بازی متحد، هنوز در سه فاصله زمین تا ماه از مراحل جشنواره، اما بالاتر از اجدادش. برای انجام، اگر فقط به خاطر تعداد انگشت شماری از دنباله های آن در بالا و این نوشته باز جدید، لذیذ برای پوست.