خرید بازی Air Conflicts Double Pack PS4 پلی استیشن 4

 معرفی بازی Air Conflicts Double Pack PS4

دو سال پس از انتشار اصلی «نسخه نهایی» Air Conflict؛ ویتنام در PS4، متأسفانه متوجه شدم که دارم به یکی از بدترین بازی‌های منتشر شده برای PS4 برمی‌گردم، بازی‌ای که اکنون با بازی به همان اندازه وحشتناک Air Conflicts: Pacific Carriers همراه است. به‌جای فریاد زدن و فریاد زدن از روی ناامیدی در مورد هر چیزی که در این بسته دوگانه نسبتاً ناامیدکننده و تا حد زیادی غیرضروری اشتباه است، در عوض خودم را در حال نشستن دیدم و در باتلاق احساسی عجیبی از ناامیدی، شوک و ترحم گرفتار شدم.

 هیچکدام آنقدر بد نیستند که خنده دار باشند و به اندازه کافی خوب نیستند که لذت بخش باشند. آنها فقط به عنوان مجموعه ای از بازی ها وجود دارند که در آن توانایی های اندک آنها به طور کامل تحت الشعاع محدودیت های فنی و مجموعه ای از انتخاب های طراحی ضعیف است.اگرچه به اندازه کافی عجیب است، علیرغم اینکه هر دو بازی بدون شک ضعیف هستند، اما در واقع به طور مثبت شروع می‌شوند .

گیم پلی بازی Air Conflicts Double Pack پلی استیشن 4

با راه‌اندازی هر یک از بازی‌ها، جت‌های جنگنده و هلیکوپترها همگی با پیدا کردن آن نقطه شیرین بین کنترل‌های شبیه‌سازی و آرکید به اندازه کافی مناسب به نظر می‌رسند. برخی از کنترل‌های هلیکوپتر می‌توانند کمی مشکل باشند، اما در بیشتر موارد، هر یک از هواپیماها با مجموعه‌ای از قابلیت‌ها و ویژگی‌ها کاملاً منحصربه‌فرد هستند که اساسی‌ترین اقدامات هر بازی را واقعاً بسیار لذت‌بخش می‌کند .

 تریلر گیم پلی بازی Air Conflicts Double Pack PS4

  حالت شبیه‌سازی جدیدی که برای نسخه‌های PS4 این بازی‌ها اضافه شده است، یک طرح کنترلی سنتی تر را برای کسانی که به دنبال چالش بیشتر هستند ارائه می‌دهد. این تقریباً به اندازه تنظیم استاندارد کنترل آرکید سرگرم کننده نیست و به ویژه با بازی های ساخته شده در اطراف آن سازگار نیست، اما تا آنجا که کنترل های سبک شبیه سازی هستند، مطمئناً این کار را انجام می دهند و تجربه چالش برانگیزی را برای کسانی که به دنبال آن هستند ارائه می کنند. چیزی کمی "معتبرتر".. داستان Pacific Carriers بسیار برتر از معادل ویتنام است، اما علیرغم اینکه هر دو بازی لحظات خود را دارند، نمی‌توان از این واقعیت دوری کرد که هر صحنه به‌طور جنایی تلف می‌شود.

کنترل هواپیماها ممکن است سرگرم کننده باشد (در هر دو حالت بازی و شبیه سازی) و حتی ممکن است نسبتاً زیبا به نظر برسند (به هر حال، در مقایسه با محیط اطراف شما)، اما خدای من، بقیه این بازی ها واقعاً بی نظم هستند. از جلوه‌های بصری ضعیف، صدای ضعیف و داستانی که اغلب به طرز وحشتناکی گفته می‌شود تا ماموریت‌های کسل‌کننده و بدتر از همه، شکستن دیوارهای نامرئی بازی، هیچ‌کدام از بازی‌های Air Conflicts در زمان انتشار اولیه ارزش توجه شما را نداشتند، و با وجود گنجاندن هر دو حامل ویتنام و اقیانوس آرام در اینجا، مطمئناً شایسته آن در سال 2016 نیست.

  زمین، دشمنان، انفجارها، حتی آسمان، دیدن همه چیز وحشتناک است. آنها همچنین فاجعه‌های فنی هستند که با بازشوی مداوم در مناظر به‌ویژه گیج‌کننده هستند. مشکلات بصری و فنی ضعیف در زمان انتشار اولیه آنها در PS3 دشوار بود، اما با پیشرفت های بسیار اندک، مقابله با PS4 به طور نمایی قدرتمندتر حتی دشوارتر است.

مایه شرمساری است که مخصوصاً ویتنام آنقدر نمادین است که یک بازی ساخته شده بر اساس این تنظیمات آنقدر چیزهای زیادی برای جمع آوری دارد، آنقدر نقاط مرجع فوق العاده که وقتی همه چیز به طرز ناامیدکننده ای به هم می خورد، به عنوان یک فرصت تلف شده به حساب می آید. اگر هیچ چیز دیگری نبود، توسعه دهندگان گیمز فارم باید می توانستند حال و هوای مرتبط با محیط و جنگ را ایجاد کنند.

در عوض، شما با مجموعه‌ای از مکان‌ها گیر کرده‌اید که می‌توانند تقریباً از هر نقطه‌ای از جنوب شرق آسیا باشند و داستانی که با نوشتن و تحویل ضعیف که ترکیبی از یک داستان درهم و برهم را به وجود می‌آورد، به طرز بدی نمی‌تواند تخیل را جذب کند. گنجاندن حالت جدید "حروف گمشده" که باعث می شود شما به عنوان یک بازیکن ویتنامی بازی کنید، نگوین آن تون یک لمس خوب است و دیدگاه ثانویه جالبی را برای درگیری ارائه می دهد، اما حتی این نیز به دلیل مسائل اساسی که در نهایت کل را تضعیف می کند، کشیده می شود.

 مجموعه‌ای از حالت‌های چند نفره آنلاین با ضبط پرچم وجود دارد که یک پیچ و تاب بالقوه جالب را در مجموعه استاندارد داگ فایت ارائه می‌دهد، اما باز هم، فضای محدود هوایی به‌شدت امکانات تاکتیکی را محدود می‌کند، و علاوه بر این، بسیار خوب خواهید بود که انسان دیگری را در حال بازی پیدا کنید.

 یا بازی آنلاین این بدجنسی غیر ضروری من نیست، این یک واقعیت ساده است. اگر خوش شانس باشید که به لطف هندلینگ خوب اکثر هواپیماها، به اندازه کافی خوش شانس باشید که بازیکنان دیگر را آنلاین بیابید، لحظات سرگرم کننده ای را تجربه کنید، اما مثل همیشه، محدوده محدود و مجموعه ای از اشکالات جزئی باعث می شود که بازی های آنلاین طولانی به نوعی بازی های آنلاین را به یک بازی جذاب تبدیل کنید.
 

 صداگذاری و موسیقی بازی Air Conflicts Double Pack پی اس 4

خوب، حداقل آنها موسیقی را به درستی دریافت کردند، یعنی بیایید، هیچ راهی وجود ندارد که آنها بتوانند آن را به هم بریزند؟ اوه، یک تیک صبر کنید. آنها می توانستند و دارند. با وجود بی‌شمار موسیقی و صداهای مرتبط با این درگیری، توسعه‌دهنده، Games Farm به نوعی حتی این جنبه از تجربه را هم خسته‌کننده و هم فراموش‌شدنی کرده است.

گرافیک بازی Air Conflicts Double Pack پی اس فور

اوضاع برای Pacific Carriers اندکی بهبود می‌یابد به طوری که توسعه‌دهنده احتمالاً از تنظیمات و روایت بعدی بهتر استفاده می‌کند، اما باز هم، انتخاب‌های ضعیف طراحی و نقص‌های فنی مانعی دائمی برای لذت واقعی هستند. انصافاً، توانایی جنگیدن در هر دو طرف درگیری به عنوان دریاسالار لوکاس استارک از نیروی دریایی ایالات متحده یا دریاسالار هیداکی هاشیموتو از امپراتوری ژاپن، تغییر بسیار خوبی در سرعت نسبت به رویکردهای سنتی آمریکا/غرب محور در جنگ مجازی است. اما حتی این نیز نمی تواند داستان را از حد متوسط نجات دهد.

از بین تمام ایرادات این بازی ها، نابخشودنی ترین آنها باید دیوارهای نامرئی باشد. قبول دارم که همه بازی‌های این قبیل در نقطه‌ای از دنیای بازی نیاز به یک مانع نامرئی دارند، اما اینجا، منطقه بازی آنقدر محصور است و محدودیت‌ها آنقدر واضح درج شده است که به طور کامل هرگونه حس مقیاس را از دست می‌دهد.

 این بسیار بد و بدیهی است (در صورت تعجب یک دیوار قرمز غول‌پیکر) که در واقع می‌توانید از این محدودیت‌ها برای وادار کردن هواپیماهای دشمن به سمت موقعیت خود برای کشتن آسان (نه به اندازه‌ای که به نظر می‌رسد سرگرم‌کننده است) استفاده کنید. هنگام سفر با یکی از هلیکوپترهای نسبتاً عابر پیاده به اندازه کافی بد است، اما زمانی که در کابین خلبان یک جت جنگنده پرسرعت هستید، به سادگی غیرقابل بخشش است.

شاید منطقی‌تر بود اگر جهان‌های بازی بسیار جزییات بودند، اما اینها واقعاً بازی‌های غیرجذابی هستند. به همان اندازه که هواپیما ممکن است خوب به نظر برسد، تقریباً همه چیزهای دیگر مانند یک بازی میان‌رده PS2 به نظر می‌رسند. نمی‌خواهم خیلی خشن به نظر بیایم، اما دو راه برای آن وجود ندارد - هر دو درگیری هوایی: ویتنام و برادران مستقر در اقیانوس آرام آن به طرز وحشتناکی زشت هستند.

جمع بندی

با این حال، علیرغم تعداد انگشت شماری از نکات مثبت، کمپین های طولانی مدت تک نفره در هر دو بازی چیزی کمتر از یک اسلوگ نیستند. کنترل هواپیماها، هر بازی را اساساً قابل بازی می کند، اما طراحی ماموریت بدون الهام و فضای محدود هوایی اساساً شانس نزدیک شدن هر بازی به چیزی را که هر کسی می تواند سرگرم کننده بداند، از بین می برد.
 

 با تنظیمات بیهوده، مجموعه ای از محدودیت های فنی و داستان سرایی ضربه ای و از دست دادن، توصیه این دوز دوگانه از Air Conflicts تقریبا غیرممکن است. فقدان نسخه‌های اخیر در ژانر مبارزات پروازی حداقل مقدار کمی از علاقه را تضمین می‌کند، اما حتی گیمرهایی که گرسنه‌تر از پرواز هستند نیز باید مراقب این مجموعه بودجه‌ای باشند که بدون شک بازی‌های ویدیویی در سطح اقتصادی هستند.

حتی اگر از طرفداران مبارزات هوایی به سبک آرکید هستید (که من هستم)، هیچ چیز در اینجا وجود ندارد که در جاهای دیگر خیلی بهتر انجام نشده باشد. جت‌های جنگنده و هلیکوپترها نسبتاً خوب به نظر می‌رسند و به خوبی از پس بازی برمی‌آیند، اما وقتی بقیه بازی به همان اندازه ضعیف است که اینجاست، این نکات مثبت تنها به عنوان یک ناامیدی بیشتر عمل می‌کنند که به یک انتشار مجدد (دوباره) کاملاً بی‌معنی تبدیل می‌شود. از این بازی ها آنها در کنسول های نسل آخر بد بودند، اما در پلی استیشن 4، مجموعه ای از ایرادات آنها نابخشودنی تر است. ممکن است دو بازی را به قیمت یکی دریافت کنید، اما در این مثال، این لزوما چیز خوبی نیست.